Guru Ashtakam is a stotra having eight verses depicting the need for a Guru in one's life. A guru is a teacher and a master of religious doctrine or experiential wisdom.
The guru is seen as the one who “dispels the darkness of ignorance”. Guru is a Sanskrit term for a "mentor, guide, expert, or master" of certain knowledge or field. In Sanskrit, guru means dispeller of darkness.
There is a fundamental difference between a teacher and a guru. The teacher is the one who teaches us about the objects and processes of the external world, while the guru teaches us the techniques of exploring the reality of our inner being- i.e. self, by which our life changes.
Progress in life is possible by learning from a good teacher, but real peace and happiness come only by learning from an enlightened guru. The word guru in Sanskrit means 'one who removes your darkness or ignorance.
Guru Ashtakam was written by Shri Adi Shankaracharya and tells about the necessity of the Guru and attaching our mind to the Lotus Feet of the Guru.
One must practice this stotram every day to grow the knowledge and wisdom in one’s mind.
Guru Ashtakam Text
शरीरं सुरूपं तथा वा कलत्रं, यशश्चारु चित्रं धनं मेरु तुल्यम् ।
मनश्चेन लग्नं गुरोरघ्रिपद्मे, ततः किं ततः किं ततः किं ततः किम् ॥ 1 ॥
Śarīraṁ surūpaṁ tathā vā kalatraṁ, yaśaścāru citraṁ dhanaṁ mēru tulyam.
Manaścēna lagnaṁ gurōraghripadmē, tataḥ kiṁ tataḥ kiṁ tataḥ kiṁ tataḥ kim. 1.
कलत्रं धनं पुत्र पौत्रादिसर्वं, गृहो बान्धवाः सर्वमेतद्धि जातम् ।
मनश्चेन लग्नं गुरोरघ्रिपद्मे, ततः किं ततः किं ततः किं ततः किम् ॥ 2 ॥
Kalatraṁ dhanaṁ putra pautrādisarvaṁ, gr̥hō bāndhavāḥ sarvamētad'dhi jātam.
Manaścēna lagnaṁ gurōraghripadmē, tataḥ kiṁ tataḥ kiṁ tataḥ kiṁ tataḥ kim. 2.
षड़ङ्गादिवेदो मुखे शास्त्रविद्या, कवित्वादि गद्यं सुपद्यं करोति ।
मनश्चेन लग्नं गुरोरघ्रिपद्मे, ततः किं ततः किं ततः किं ततः किम् ॥ 3 ॥
Ṣaṛaṅgādivēdō mukhē śāstravidyā, kavitvādi gadyaṁ supadyaṁ karōti.
Manaścēna lagnaṁ gurōraghripadmē, tataḥ kiṁ tataḥ kiṁ tataḥ kiṁ tataḥ kim. 3.
विदेशेषु मान्यः स्वदेशेषु धन्यः, सदाचारवृत्तेषु मत्तो न चान्यः ।
मनश्चेन लग्नं गुरोरघ्रिपद्मे, ततः किं ततः किं ततः किं ततः किम् ॥ 4 ॥
Vidēśēṣu mān'yaḥ svadēśēṣu dhan'yaḥ, sadācāravr̥ttēṣu mattō na cān'yaḥ.
Manaścēna lagnaṁ gurōraghripadmē, tataḥ kiṁ tataḥ kiṁ tataḥ kiṁ tataḥ kim. 4.
क्षमामण्डले भूपभूपलबृब्दैः, सदा सेवितं यस्य पादारविन्दम् ।
मनश्चेन लग्नं गुरोरघ्रिपद्मे, ततः किं ततः किं ततः किं ततः किम् ॥ 5 ॥
Kṣamāmaṇḍalē bhūpabhūpalabr̥bdaiḥ, sadā sēvitaṁ yasya pādāravindam.
Manaścēna lagnaṁ gurōraghripadmē, tataḥ kiṁ tataḥ kiṁ tataḥ kiṁ tataḥ kim. 5.
यशो मे गतं दिक्षु दानप्रतापात्, जगद्वस्तु सर्वं करे यत्प्रसादात् ।
मनश्चेन लग्नं गुरोरघ्रिपद्मे, ततः किं ततः किं ततः किं ततः किम् ॥ 6 ॥
Yaśō mē gataṁ dikṣu dānapratāpāt, jagad vastu sarvaṁ karē yatprasādāt.
Manaścēna lagnaṁ gurōraghripadmē, tataḥ kiṁ tataḥ kiṁ tataḥ kiṁ tataḥ kim. 6.
न भोगे न योगे न वा वाजिराजौ, न कन्तामुखे नैव वित्तेषु चित्तम् ।
मनश्चेन लग्नं गुरोरघ्रिपद्मे, ततः किं ततः किं ततः किं ततः किम् ॥ 7 ॥
Na bhōgē na yōgē na vā vājirājau, na kantāmukhē naiva vittēṣu cittam.
Manaścēna lagnaṁ gurōraghripadmē, tataḥ kiṁ tataḥ kiṁ tataḥ kiṁ tataḥ kim. 7.
अरण्ये न वा स्वस्य गेहे न कार्ये, न देहे मनो वर्तते मे त्वनर्ध्ये ।
मनश्चेन लग्नं गुरोरघ्रिपद्मे, ततः किं ततः किं ततः किं ततः किम् ॥ 8 ॥
Araṇyē na vā svasya gēhē na kāryē, na dēhē manō vartatē mē tvanardhyē.
Manaścēna lagnaṁ gurōraghripadmē, tataḥ kiṁ tataḥ kiṁ tataḥ kiṁ tataḥ kim. 8.
गुरोरष्टकं यः पठेत्पुरायदेही, यतिर्भूपतिर्ब्रह्मचारी च गेही ।
लमेद्वाच्छिताथं पदं ब्रह्मसञ्ज्ञं, गुरोरुक्तवाक्ये मनो यस्य लग्नम् ॥ 9 ॥
Gurōraṣṭakaṁ yaḥ paṭhētpurāyadēhī, yatirbhūpatirbrahmacārī ca gēhī.
Lamēdvācchitāthaṁ padaṁ brahmasañjñaṁ, gurōruktavākyē manō yasya lagnam. 9.
